ਮੋਰ ਆਪਣੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਲਈ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਦੱਖਣੀ ਏਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਪਾਏ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਮੋਰ ਭਾਰਤੀ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤੀ ਅਤੇ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਸਥਾਨ ਰੱਖਦੇ ਹਨ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੱਸ ਦੇਈਏ ਕਿ ਵਿਗਿਆਨੀਆਂ ਦਾ ਵੀ ਮੰਨਣਾ ਹੈ ਕਿ ਮੋਰ ਦਾ ਵਿਕਾਸ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ।
ਮੋਰ ਅਤੇ ਮੋਰਨੀ ਦੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਨਾਮ ਹਨ, ਮੋਰ ਨੂੰ ਪੀਕੌਕ ਅਤੇ ਮੋਰਨੀ ਨੂੰ ਪੀਹੇਨ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਦੋਵਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਨਾਮ ਹੈ, ਪੌਪਫੌਲ। ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਸੋਚਦੇ ਹੋ ਕਿ ਮੋਰ ਅਤੇ ਮੋਰਨੀ ਦੋਵੇਂ ਸੁੰਦਰ ਖੰਭਾਂ ਵਾਲੇ ਜਾਨਵਰ ਹਨ, ਤਾਂ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਕਿਉਂਕਿ ਫੈਲੇ ਅਤੇ ਲੰਬੇ ਖੰਭ ਸਿਰਫ ਮੋਰ ਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਯਾਨੀ ਨਰ।
ਮੋਰ ਅੰਡੇ ਦੇਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮਹੀਨਿਆਂ ਬਾਅਦ ਬੱਚੇ ਬਾਹਰ ਆ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਸ਼ੁਰੂ ਵਿਚ ਨਰ ਅਤੇ ਮਾਦਾ ਦੋਨੋਂ ਇੱਕੋ ਜਿਹੇ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਨਰ ਮੋਰ ਵਿੱਚ ਵੀ, ਪਹਿਲੇ ਤਿੰਨ ਮਹੀਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਖੰਭ ਨਹੀਂ ਵਿਕਸਤ ਹੁੰਦੇ ਅਤੇ ਉਹ ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣ 'ਤੇ ਹੀ ਵੱਡੇ ਅਤੇ ਸੁੰਦਰ ਬਣਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਹਰ ਮਿਲਣ ਦੇ ਮੌਸਮ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਮੋਰ ਦੇ ਖੰਭ ਅਗਲੇ ਸੀਜ਼ਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਡਿੱਗਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਦੁਬਾਰਾ ਉੱਗਦੇ ਹਨ।
ਮੋਰ ਦਾ ਚਹਿਕਣਾ ਮੋਰਨੀ ਨੂੰ ਆਕਰਸ਼ਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਨਰ ਅਤੇ ਮਾਦਾ ਦੋਹਾਂ ਵਿੱਚ, ਇਹ ਕਲਗੀ ਇੱਕ ਤਾਜ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਮੋਰ ਦੇ ਖੰਭ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੁੰਦਰ ਅਤੇ ਆਕਰਸ਼ਕ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਕਲਗੀ ਇੱਕ ਕਿਸਮ ਦਾ ਸੰਵੇਦਕ ਵੀ ਹਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਨਰ ਅਤੇ ਮਾਦਾ ਦੋਵੇਂ ਕਲਗੀ ਦੁਆਰਾ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਨ।
ਮੋਰਨੀ ਬਾਰੇ ਇੱਕ ਦਿਲਚਸਪ ਤੱਥ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਵੱਡੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਮੋਰ ਵਰਗੇ ਖੰਭ ਪੈਦਾ ਹੋਣ ਲੱਗਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਵੀ ਮੋਰ ਵਰਗੀ ਹੋਣ ਲੱਗਦੀ ਹੈ। ਵਿਗਿਆਨੀਆਂ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਮੋਰਨੀ ਵੱਡੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅੰਡਕੋਸ਼ ਐਸਟ੍ਰੋਜਨ ਪੈਦਾ ਕਰਨਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਨਾਲ ਉਹ ਮੋਰ ਵਾਂਗ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਆਵਾਜ਼ ਦਿੰਦੇ ਹਨ।
ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਮੋਰ ਹਨ ਜੋ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚਿੱਟੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਰੰਗਹੀਣਤਾ ਦਾ ਗੁਣ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਕਈ ਚਿੱਟੇ ਮੋਰ ਲਿਊਸਿਜ਼ਮ ਵਰਗੀ ਜੈਨੇਟਿਕ ਸਥਿਤੀ ਕਾਰਨ ਆਪਣੇ ਖੰਭਾਂ ਦਾ ਰੰਗ ਗੁਆ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਚਿੱਟੇ ਮੋਰਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਹੈ।
ਮੋਰ ਉੱਡਣ ਲਈ ਆਪਣੀ ਪੂਛ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਸਿਰਫ ਛੋਟੀ ਦੂਰੀ ਲਈ ਹੀ ਉੱਡ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਲਗਭਗ 8 ਫੁੱਟ ਤੋਂ ਵੱਧ ਨਹੀਂ ਉੱਡ ਸਕਦੇ। ਜਾਣਕਾਰੀ ਅਨੁਸਾਰ ਉਹ ਦਿਨ ਵੇਲੇ ਵੀ ਕਰੀਬ 300 ਫੁੱਟ ਤੋਂ ਵੱਧ ਨਹੀਂ ਉੱਡਦੇ। ਇਸ ਕਾਰਨ ਉਹ ਜ਼ਿਆਦਾ ਉੱਡਦੇ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੇ।